νοθεία.
Αναγνωρίζεται μήπως στο πρόσωπό των δύο αυτών χαρακτήρων τον τύπο που στήνει τις πιο απίθανες, τις πιο ευφάνταστες κομπίνες, αυτόν που έχει αναγάγει σε εθνικό sport την κλοπή της εφορίας, αυτόν που απολαμβάνει παράνομες επιδοτήσεις και εξόφθαλμες αναπηρικές συντάξεις, αυτόν που μόνιμα υπόσχεται, αλλά ποτέ δεν εκπληρώνει, αυτόν τον άνετο τύπο που παραγγέλνει σε κάθε έξοδο στην ταβέρνα το μισό τουλάχιστον τιμοκατάλογο, αυτόν που απαιτεί “γρηγορόσημα” και “φακελάκια” για να κάνει την δουλειά του, αυτόν που δε διστάζει να πυρπολεί δάση και να τα μετατρέπει σε οικόπεδα, αυτόν που κτίζει μέσα στο ρέμα και όταν «πνιγεί» ωρύεται για την ελλιπή προστασία του, αυτόν που κατασπαταλάει ασύστολα με δανεικά και κατόπιν διαμαρτύρεται για τους “κερδοσκόπους” δανειστές του;
Πως καταλήξαμε όμως σ’ αυτή τη δεινή και συνάμα ντροπιαστική θέση; Πως ταυτιστήκαμε με τους απεχθείς αυτούς όρους “λαμόγιο” και “παπατζής” ; Πως κατορθώσαμε να διασπαθίσουμε τα τελευταία 30 χρόνια δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων χωρίς ουσιαστική επένδυση στις υποδομές, τη διοικητική δομή και οργάνωση της χώρας;
Έχουμε και λέμε λοιπόν, μέσα σ’ αυτά τα 30 χρόνια έχουμε συσσωρευμένο χρέος ως χώρα πολύ πιο πάνω από τα 300 δις. Πέραν αυτού έχουμε πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό μορφή επιδοτήσεων άλλα 50 δις και άνω. Σ’ αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και τον ιδιωτικό δανεισμό νοικοκυριών και επιχειρήσεων από τις Τράπεζες που ξεπερνά τα 180 δις.
Αυτές λοιπόν είναι οι πηγές του επίπλαστου πλουτισμού μας. Εκεί στηρίχθηκε η όποια επίπλαστη «αναπτυξιακή» φούσκα.
Αυτό το χρήμα είναι που δημιούργησε τον υποτιθέμενο υψηλό ρυθμό ανάπτυξης. Αυτό είναι το χρήμα που σπαταλούμε στα μπουζούκια, στις βίλες, στα πούρα, στα κότερα, τις λιμουζίνες, τις πισίνες και την καλοπέραση. Εφόσον λοιπόν το βλέπουμε εκεί, σημαίνει ότι δεν επενδύθηκε σε υποδομές, σε εργοστάσια παραγωγής, σε υγιείς και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, σε βιώσιμη ανάπτυξη.
Μετά τριάντα χρόνια υπερχρέωσης λοιπόν φθάσαμε σήμερα στη στιγμή της αλήθειας, στην ώρα που έσκασε η φούσκα, στην ώρα που αποκαλύφτηκαν τα “λαμόγια” και οι “παπατζήδες”, στην ώρα της “λυπητερής”. Οι δανειστές δεν έχουν πλέον διάθεση να μας δανείσουν, οι επιδοτήσεις έχουν διακοπεί και έτσι έχουμε μείνει ξεκρέμαστοι στο έλεος των αγορών, των κακών “κερδοσκόπων“, εμείς οι “Άγιοι άνθρωποι”…
Και τώρα τι γίνεται λοιπόν; Τα πράγματα είναι απλά μαθηματικά. Όταν έχεις ετήσιο έλλειμμα δεν μπορείς να μειώσεις το συνολικό χρέος. Απλά προσαυξάνεις σταθερά το υπάρχον χρέος. Για να απεγκλωβισθείς πρέπει να βγάλεις πλεόνασμα. Από πού; Από τις συναλλαγές σου με το εξωτερικό. Και για να βγάλεις πλεόνασμα πρέπει να πουλάς προϊόντα και υπηρεσίες στους ξένους και να σου δίνουν χρήμα. Στην Ελλάδα όμως συμβαίνει το αντίθετο. Αγοράζουμε προϊόντα και υπηρεσίες και δίνουμε στους ξένους χρήμα. Άρα θα είμαστε διαρκώς υπερχρεωμένοι; Όχι, γιατί εκ των πραγμάτων οι πιστωτές μας θα μας αναγκάσουν να πάρουμε οδυνηρά περιοριστικά μέτρα, θα πλακωνόμαστε στη Βουλή, στα καφενεία και στα τηλεπαράθυρα για το αν φταίει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ, για το ποιον θα στείλουμε ή δε θα στείλουμε στη φυλακή και θα τρώμε τις σάρκες μας διότι δε θα υπάρχουν χρήματα για να φάμε τίποτε άλλο. Μέχρις ότου εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων, δουλειών και προοπτικής (και αφού φύγουν οι ξένοι μετανάστες που δε θα βρίσκουν δουλειές και οι μισοί δικοί μας ως μετανάστες για να βρουν δουλειές στο εξωτερικό) ανασκουμπωθούμε επιτέλους, γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και αρχίσουμε να πουλάμε στους ξένους υπηρεσίες και προϊόντα για να εισπράξουμε χρήμα, που θα πρέπει να δίνουμε πίσω στους ξένους για να μειώσουμε το χρέος.
Πως θα πεισθεί όμως ο Έλληνας απ’ τους πολιτικούς του προκειμένου να υπομείνει τη μακριά αυτή περίοδο της “Σαρακοστής”; Μία και μοναδική συνταγή υπάρχει για την πολιτική και τους πολιτικούς μας και φυσικά μιλάμε για όλους τους πολιτικούς μας ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, γιατί όλοι συμμετείχαν σ’ αυτή την πρωτοφανή στρέβλωση της νοοτροπίας πάνω απ’ όλα του Έλληνα:
“Για να συγκινήσεις και να παροτρύνεις τα παιδιά σου στο σωστό δρόμο πρέπει να αναγνωρίσεις πρώτα απ’ όλα τα δικά σου λάθη. Να παραδεχθείς με δάκρυα στα μάτια, τη δική σου συμμετοχή στη δική τους αποτυχία, στο δικό τους παραστράτημα, να ταπεινωθείς !!! Κατόπιν να ζητήσεις την κοινή συμμετοχή στην κατάκτηση νέων στόχων”.
Τότε και μόνο τότε θα αφυπνισθεί το δημιουργικό συναίσθημα του Έλληνα, τότε θα ξαναθυμηθεί τις ένδοξες ιστορικές του καταβολές, τότε και μόνο τότε θα πετάξει το προσωπείο του “παπατζή” και του “λαμόγιου”, ποτέ άλλοτε!!!
Αυτό περιμένουμε εμείς οι πολίτες από τους «εμπνευσμένους» ηγέτες μας και όχι τη μισαλλόδοξη τακτική της απόδοσης των ευθυνών στο αντίπαλο κάθε φορά πολιτικό στρατόπεδο!!!
